پس از اعلام نتایج انتخابات پارلمانی روسیه در روز چهارم دسامبر که براساس آن حزب روسیه واحد به رهبری ولادیمیر پوتین پیروز اصلی اعلام شد، تظاهرات ضددولتی در این کشور آغاز گردید. در همین حال، بوریس نمتسوف، از رهبران گروه‌های مخالف دولت روسیه، با اعلام بی‌اعتمادی هم‌قطاران خود نسبت به پوتین، از آنان خواست ماه آینده بار دیگر در چنین تجمعی گرد هم آیند.

این اعتراضات با روبان سفید تظاهرکنندگان، بار دیگر خاطره انقلاب‌های رنگی را در منطقه ناپایدار قفقاز و شرق اروپا در ذهن جامعه جهانی زنده کرد.

پوتین و مقامات دولتی روسیه با محکوم کردن غرب در دست داشتن در ناآرمی‌های بعد از انتخابات، اقدامات آمریکا تحت عناوینی همچون جامعه باز و اشاعه دموکراسی یا صندوق حمایت از آزادی در منطقه را دخالت در امور داخلی کشورهای منطقه و همچنین روسیه دانست.

در این میان، آنچه برای مقامات دولتی روسیه در تحلیل شرایط اهمیت دارد، بررسی تطبیقی ناآرامی‌های ضددولتی روسیه با انقلاب‌های رنگی گرجستان، اوکراین، و صربستان است.

به‌واسطه جریان‌شناسی انقلاب‌های رنگی با ناآرامی‌های بعد از انتخابات روسیه و ساختارشناسی داخلی قدرت در این کشور، نکات چندی حائز اهمیت است که در ذیل به آنها اشاره می‌شود:

مهم‌ترین پیش‌شرط شکل‌گیری انقلاب‌های رنگی، دودستگی یا چنددستگی نخبگان ابزاری در یک کشور است؛ امری که مصداق آن را در انقلاب نارنجی اوکراین در سال 2004 به‌وضوح می‌توان دید. شکاف میان نخبگان می‌تواند اقتصادی، سیاسی، و یا ایدئولوژیک باشد. در این دسته موضوعات، نخبگان اصلاح‌طلب که خواهان تجدیدنظر در وضع اقتصادی یا سیاسی کشور هستند، در مقابل محافظه‌کارانی که قائل به حفظ وضع موجود می‌باشند قرار می‌گیرند.

چنین پیش‌شرطی در صحنه سیاسی روسیه و در میان نخبگان این کشور به چشم می‌خورد؛ به نحوی که معترضان طیف‌های متفاوتی را شامل می‌شوند. گروهی از معترضان افرادی هستند که بر سیاست‌های اقتصادی دولت اعتراض دارند؛ آنها بر این باورند با اینکه درآمد نفتی و گازی روسیه طی چهار سال گذشته افزایش پیدا کرده است، وضعیت اقتصادی این کشور (آمار بیکاری، میزان تورم موجود و همچنین بحث فرار سرمایه که در یک سال‌ونیم گذشته نزدیک به شصت میلیارد دلار از روسیه خارج شده است) نسبت به چهار سال قبل بدتر شده است.